TheTarPit

Brainfuck na śniadanie

Powrót do pracy po dwóch tygodniach urlopu niechybnie oznacza cios. Jeżeli taki powrót następuje w sytuacji balansowania między dwoma projektami to ciosy padają ze wszystkich strona równocześnie. Umysł niebezpiecznie wręcz rozluźniony, odzwyczajony zarówno od walki o utrzymanie się na powierzchni grzęzawiska jak i od ścisłej koncentracji w niesprzyjających warunkach, potrzebuje w takich chwilach szybkiego sformatowania — np. w postaci małego ćwiczenia w Brainfucku.

Brainfuck (nazwa czasem cenzurowana do BF) to znany od jakichś 10 lat i powszechnie lubiany język programowania składający się z 8 (słownie: ośmiu) instrukcji. Ponieważ jest zupełny w sensie Turinga, więc teoretycznie można nim rozwiązać każdy rozwiązywalny problem matematyczny; powinien się zatem do czegoś konkretnego nadawać. I faktycznie nadaje się ... nawet do rzeczy „poważnych inaczej”, jak wypisanie słów piosenki „99 Bottles of Beer”. Jednak przede wszystkim ascetyczna elegancja Brainfucka robi z niego idealne narzędzie do wspomnianego formatowania umysłu.

Np.: jak i dlaczego poniższy kod wypisuje „Hello World!”?

>+++++++++[<++++++++>-]<.>+++++++[<++++>-]<+.+++++++..
+++.[-]>++++++++[<++++>-]<.>+++++++++++[<+++++>-]<.>++
++++++[<+++>-]<.+++.------.--------.[-]>++++++++[<++++
>-]<+.[-]++++++++++.

Albo co takiego robi ten kod (równie konsekwentnie ignorujący jakiekolwiek formatowanie, potraktuj to jako element ćwiczenia):

>++++++++[<+++++++++>-]<+++++.>++++[>+++++<-]>[<+++++>
-]<---.>++++[>+++++<-]>[<+++++>-]<++++++++.<.>>[-]>+++
+++++[<++++>-]<.>>++++[>+++++<-]>[<+++++>-]<++++++++++
++++.---.>[-]+++++[>+++++<-]>[<+++++>-]<---.<<<<<+++++
+.>>>>+++.>.<<<<<--.>>>>>---.[-]++++[>+++++<-]>[<+++++
>-]<+++++++.<<<<<----.[-]>++++++++[<++++>-]<.[-]>+++++
++[<++++++++>-]<++.[-]>++++++[<+++++++>-]<+++.----.[-]
++++++++++.

Chwila zastanowienia, zmuszenie się do koncentracji i ... od razu lepiej, prawda? ;-)

Komentarze