TheTarPit

Granat w szambie

W ramach tego ciągu śmiesznych wydarzeń, który z braku lepszego kandydata służy mi za substytut kariery zawodowej, zdarzyło mi się już pełnić różne role. Na szczęście nie zawsze bez powodu i czasami nawet z powodzeniem. Jednak rola, jaka wynika z aktualnie przydzielonego mi zadania, jest na tyle dziwna, że można poddawać w wątpliwość już nawet nie wybór osoby, ale w ogóle sam fakt istnienia takiej roli wewnątrz zespołu. Zostałem bowiem egzaminatorem...

Myślę, że w każdej firmie z ambicjami istnieje mniej lub bardziej rozbudowany system szkoleń, zarówno zewnętrznych jak i wewnętrznych, a w najbardziej indywidualnym wydaniu również „samoszkoleń” (nie mylić z „samookaleczeniami”). To jest całkiem oczywiste, a warunkach tak zmiennego środowiska, jakim jest branża IT, właściwie konieczne. Nie mam również żadnych zastrzeżeń co do stosowania najróżniejszych metod motywowania pracowników do podnoszenia własnych kwalifikacji również na własną rękę w „czasie wolnym”, w „międzyczasie” czy kiedykolwiek i gdziekolwiek. Natomiast nie przypominam sobie, żebym w jakiejkolwiek książce traktującej o zarządzaniu zespołem programistycznym przeczytał coś o wewnętrznych egzaminach zdawanych przed jednym z członków tegoż zespołu. A jednak kuriozum takie właśnie mi się przytrafiło.

Na wybór tematyki nie narzekam, bo w znacznej mierze sam jestem za nią odpowiedzialny, a poza tym UML, bo o nim mowa, jest powinien być w tej branży chlebem powszednim. Większym problemem wydaje mi się fakt, że „egzamin” ze znajomości UML 2.0 muszą „zaliczyć” wszyscy członkowie zespołu deweloperskiego, niezależnie od stanowiska, roli pełnionej w projektach czy stosowanych na co dzień technik programistycznych (wcale nie koniecznie obiektowych przecież). Bo bez względu na to, co myślimy o osiągnięciach współczesnej inżynierii oprogramowania, bez względu na to, że za oknem szaleje XXI wiek (mimo IV RP), zastosowanie sposobu rozumowania reprezentowanego przez UML może wymagać zmiany światopoglądu. Ba, w wielu znanych mi przypadkach nie tyle może, co po prostu wymaga. Z mojej perspektywy mieszanego doświadczenia taka zmiana może być trudna. I tutaj powstają dwa pytania:

• czy takie nadganianie rzeczywistości w ogóle ma sens?
• czy jest to zadanie tak trudne, że aż nie do przejścia?

Na pierwsze z tych pytań odpowiedzi nie poznamy chyba nigdy... A na drugie, wbrew wszelkiemu rozsądkowi, odpowiedź ma dać w najbliższych tygodniach Test Świątkiewicza. Niestety obawiam się, że odpowiedź ta nie będzie posiadała cech naukowego obiektywizmu, ponieważ prawdą pozostają słowa, które własnoręcznie kiedyś napisałem:

należę chyba do tego gatunku absolutnie niewyrozumiałych skurwieli, którzy zawsze są niezadowoleni z siebie i przeważnie niezadowoleni z innych.. objawia się to opieprzaniem wszystkich za najmniejsze błędy lub choćby podejrzenie braku profesjonalizmu.. jest na to tylko jeden sposób — ..... nie, właściwie nie ma na to sposobu..

współczuję wszystkim w jakikolwiek sposób zawodowo ode mnie zależnym.. :-|

MiMaS

blog „Jutro będę duży”, wpis bez tytułu, 2001.12.01

Komentarze