TheTarPit

[off-topic][private][spam][whatever] Nuda. Czas na zmiany...

Stali czytelnicy (ze zdumieniem odkrywam, że są tu tacy i to więcej niż można policzyć na palcach jednej ręki, choćby i ręki Johny'ego 11 Palców) zauważyli pewnie, że kilka ostatnich wpisów zbacza na tematy, które wydają się mało związane z inżynierią oprogramowania, cokolwiek by przez ową inżynierię rozumieć. Wymówkę mam taką: napisałem „to nie będzie o pracy, to będzie o hobby”, a hobby to kobieta — zmienna z definicji.

co by tu jeszcze...?

Na temat Grzęzawiska w kontekście średnich i dużych systemów informatycznych powiedziałem już chyba wszystko co dało się powiedzieć. Głupio się przyznać, ale minęło ponad pięć lat od kiedy piszę bloga (jak nie tego, to innego), a na temat komercyjnej produkcji oprogramowania nadal mam do powiedzenia dokładnie to samo. Wciąż nucę mantrę, tak dosłownie wyrażoną słowami klasyka: „kierownictwo to obłudne sukinsyny, a użytkownicy są naiwni i nie myślą realnie”. A jeszcze bardziej głupio, choć prawdziwie, trzeba przyznać, że to słowa ponadczasowe... Wszystko co chciałem kiedykolwiek wyrazić jako przemyślenia na temat polityki i interakcji międzyludzkich w projekcie informatycznym, dało się podsumować stwierdzeniem: „oczywiście, że tak jest, ponieważ kierownictwo to ... a użytkownicy ...”. A przecież polityka i ludzie to dwa najważniejsze składniki Grzęzawiska...

Słowem: nuda.

Pozostają jeszcze dwie kolejne warstwy: technologie i narzędzia. Narzędzia mają to do siebie, że są tak samo fascynujące jak przemijające. Prawda, że narzędzia wspomagające programowanie są coraz lepsze i ciekawsze. Z drugiej jednak strony jest ich tak dużo, że jedynie wąska specjalizacja umożliwia poznanie narzędzia na tyle, żeby je faktycznie znać. A na Grzęzawisku często nie ma czasu na to, żeby opanować jakiekolwiek narzędzie w stopniu mistrzowskim — pozostaje więc poznanie podstawowych funkcji, które ... wszędzie są takie same. I tak unifikacja możliwości narzędzi projektowo-programistycznych powoduje, że można szybko użyć każdego, a żadnego nie opanować dogłębnie...

Słowem: nuda.

I tak dochodzę do wniosku zaskakującego nawet (a może głównie?) dla mnie samego: jedyne, o czym warto jeszcze cokolwiek napisać, to technologia. Warstwa wystarczająco niska, żeby uniknąć największego gówna (w inżynierii oprogramowania, jak w każdym szambie, gówno pływa na wierzchu), a jednocześnie wystarczająco wysoka, żeby nie wiązać całej swojej wiedzy z konkretną wersją jednego czy drugiego programu...

Z technologią jest tylko jeden problem: najczęściej jest nudna...

najładniejsza laska we wsi

Nie twierdzę, że znam technologię informatyczną, która nie jest nudna lub nie okaże się nudna za tydzień. Mogę natomiast założyć, że lata praktyki w zawodzie wzbogaciły mnie o pewien zmysł umożliwiający wyczucie czy jakiś pomysł ma szansę powodzenia. Oczywiście nie twierdzę, że jestem genialnym wizjonerem, więc najlepiej żeby pomysł ten był już w realizacji — łatwiej oceniać „czy to już działa” niż „czy to będzie działać”. ;-) I co ciekawsze pomysł taki znalazłem. W realizacji od 7 lat i jeszcze daleko do końca. Idealne warunki na hobby, prawda?

Pomysł ten to oczywiście Semantic Web. Znajduję wiele inspiracji w wizji Tima B-L:

The Web was designed as an information space, with the goal that it should be useful not only for human-human communication, but also that machines would be able to participate and help. [...] Leaving aside the artificial intelligence problem of training machines to behave like people, the Semantic Web approach instead develops languages for expressing information in a machine processable form.

Tim Berners-Lee

Semantic Web Road map, 1998

Internet 2.0

Internet bez wątpienia staje się najpoważniejszą platformą dla współczesnych i przyszłych systemów informatycznych. Odkąd jawnie stwierdzono, że „Microsoft lost the API War” jest to chyba jasne dla każdego potrafiącego sobie wyobrazić jutro, a nie tylko przypomnieć wczoraj. Pojawiają się co chwilę mody na wyrażenia typu „AJAX” czy „Web 2.0” tylko potwierdzają, że tzw. społeczność internetowa lubi czuć, że idzie nowe, że jesteśmy świadkami powstawania czegoś, co znacząco zmieni dotychczasowy sposób wykorzystania Internetu. I zmieni oprogramowanie w nim funkcjonujące.

Tylko, że tak szczerze mówiąc, cały ten zgiełk koncentruje się bardziej na eleganckim interfejsie i odkrywaniu nowego zastosowania tego, co już znamy, niż na udostępnieniu fundamentalnie nowych możliwości. Tymczasem jakby w cieniu, bez wielkich nagłówków, ze wsparciem blogów, o których kilka miesięcy temu nie miałem pojęcia, rozwija się od kilku lat pomysł Sieci Semantycznej. Jest już zrobione tak dużo, że nie mam najmniejszych wątpliwości co do sensowności tej idei... Nie mam też wątpliwości co do możliwości współdziałania tego, co pozwolę sobie nazwać „prawdziwym postępem”, z tym, na czym koncentrują się nagłówki pseudoinformatycznych gazet dla mas...

Słowem: może wreszcie coś interesującego...?

Myślę, że przez czas jakiś blog niniejszy będzie się koncentrował nie tylko na tym, jak dziwna jest rzeczywistość projektów informatycznych, ale również na tym, że projekty te powinny się szybko skupić na Sieci Semantycznej i na technologiach umożliwiających realizowanie idei Tima B-L. Ponieważ tak sobie wymyśliłem, że w ciągu kilku lat będzie to najważniejsze środowisko dla projektów mających nadzieje na sukces komercyjny...

Komentarze